To przodek kota domowego, który różni się w tak niewielkim stopniu od oswojonych mruczków, że z ich związków powstają płodne kocięta. Są dwa podgatunki, jeden żyje w Afryce, a drugi w Azji.

Wygląd

Są wielkości kota domowego. Umaszczenie mają zmienne od żółto-szarego po ciemnoszary. Koty zamieszkujące tereny o gęstej roślinności są zazwyczaj ciemniejsze, a te zamieszkujące półpustynie – jaśniejsze. Mają znaczenia w postaci kropek i pasków.

Mają trochę dłuższe łapki niż domowe koty za to mają tak samo skośne źrenice i świetnie widzą w nocy.

Zachowanie

Ciekawe jest to, że koty nubijskie – zależne od populacji robaków – są w stanie rodzić większe mioty, gdy ich główne ofiary zwiększają swoją liczebność. Oprócz nich żywią się też pajęczakami i jaszczurkami. Okazjonalnie łapią też ptaki. Śledzą upatrzoną zdobycz i atakują, mając przewagę w zaskoczeniu. Nie marnują okazji, gdy natrafią na padłe zwierzę lub małe zwierzęta zamknięte w zagrodzie.

Koty nubijskie są aktywne dniem i nocą. Dobrze się wspinają, ale nie wykorzystują tej techniki do polowania. Są samotnikami, broniącymi swojego terytorium, które oznaczają indywidualnym zapachem. Kotki od samców nie różnią się pod tym względem.

Nubijskie koty są w stanie przystosować się do różnych warunków, choć są raczej ciepłolubne. Mogą żyć na pustyniach, półpustyniach, w lasach i w górach. Nie pojawiają się jedynie w lasach tropikalnych, prawdopodobnie przez zbyt dużą konkurencję. Nie zapuszczają się też w głąb pustyń i nie lubią śniegu. Są w stanie koegzystować z ludźmi i często osiedlają się blisko ludzkich siedzib.

Koty nubijskie korzystają z nor utworzonych przez inne zwierzęta i z jaskiń, jako miejsca odpoczynku. Nie potrzebują stałego dostępu do wody, przez długi czas potrafią pobierać odpowiednie płyny wyłącznie ze swoich ofiar.

Sezon godowy kotów nubijskich różni się w zależności od terenów, jakie zajmują. Matki uczą dwumiesięczne młode sposobów polowania, przynosząc im zranione ofiary. Po około roku od urodzenia koty nubijskie są płodne. Samce walczą o prawo do kopulacji z samicą, gdyż ta wybiera sobie tylko jednego partnera na okres danej rui.

Zagrożenia

Głównym zagrożeniem dla kotów nubijskich jest mieszanie się z kotami domowymi. Powoduje to degradację dzikich genów tego gatunku. Zdziczałe i wolno biegające koty domowe są też konkurencją w walce o pożywienie, a przenoszone przez nie choroby atakują też nubijskie koty.

Zagrożenie również przychodzi od strony ludzi, gdyż zabijają te koty w przypływie żądzy zemsty za polowanie na zwierzęta hodowlane. Psy i większe drapieżniki również są dla nich niebezpieczne.

Koty nubijskie mają coraz mniej dzikich terenów, na których mogą funkcjonować. Ludzie postawili też wziąć sprawę przeszkadzających im robaków i gryzoni w swoje ręce. Trując i eksterminując ofiary kota nubijskiego, zarażają jego zdrowiu i ograniczają populację.

Liczba czystych genetycznie kotów nubijskich na świecie cały czas spada.

Autor: Małgorzata Banaszkiewicz